Aby zaakceptować emocje naszego dziecka, często powinniśmy zacząć od akceptacji emocji w ogóle, własnych w szczególności. Nie jest to proces często łatwy, czy bezkolizyjny. Kosztować może wiele wysiłku, ale dla większości ludzi, którzy przeszli drogę rozpoznawania i akceptacji istnienia emocji, wyrażania ich, a także akceptacji, wniosek jest jeden - warto podjąć ten wysiłek.  Oczekujmy od dzieci, że zaczną nazywać własne emocje, dopiero wówczas, gdy my już tę umiejętność opanujemy i pokażemy jak to się robi, czyli będziemy modelować zachowania, o czym także później kilka słów. Akceptacja emocji dziecka, jest pierwszym krokiem do wspierania go w rozwoju emocjonalnym. Nasze reakcje na stan eksponowanych przez dziecko są podstawowym źródłem informacji o tym, czy są one adekwatne do sytuacji, co w kolejnych krokach prowadzi do wyborów i utrwalania form ekspresji emocji. W ten sposób dzieci dostrzegają powiązania, uczą się regulować własne zachowania do sytuacji i interakcji mię

Potężna siła dziecięcych emocji. Wielokrotnie rodzice pytają nas dlaczego ich dziecko nie uspokaja się, gdy już powinno być przecież w porządku. Czasem ze śmiechu przechodzi w płacz, bo jeszcze pół godziny temu przeżywało silnie przykrą emocję. Dziecko w wieku przedszkolnym nie nazwie przecież wszystkich swoich stanów. Jest dobrze, jeśli nazywa kilka podstawowych (w większości teorii mówi się o pięciu - sześciu). Przeciętni dorośli nazywają przeżywane przez siebie emocje na tyle rzadko, że trudno powiedzieć o powszechności nazywania swoich przeżyć. Chociaż z nieukrywaną radością zauważyć mogę systematyczny wzrost dawania przykładu przez rodziców i opiekunów w tym zakresie. Z zaciekawieniem przyglądałam się reakcji dzieci przedszkolnych na bajkę o emocjach w głowie dziewczynki, po której ciele doskonale było widać, co dzieje się w głowie (widzowie dodatkowo widzą to, co się w tej „głowie” dzieje :) ). Aby lepiej zrozumieć dziecko możesz przyjrzeć się własnemu ciału. Jak si