W góry z dzieckiem.

Gdy wybieramy cel podróży z dzieckiem i myślimy o górach, warto wziąć pod uwagę wszystkie aspekty odpoczynku na poziomie wyższym od poziomu morza. Bezpieczeństwo, oferta atrakcji dla dzieci, odległość, środek lokomocji, naszą kondycję, cele, finanse i pewnie kilka innych.
Jeśli nie przestraszy nas odległość, w naszym przypadku kilkugodzinna trasa, znajdziemy przyjemny nocleg w racjonalnej cenie, warto rozważyć polskie góry, jako miejsce rodzinnego odpoczynku.
W zależności od tego, które z nich wybierzecie czekają na Was różnorakie atrakcje – od labiryntów, drezyn, aqua parków, term, parków rozrywki, parków linowych, trampolin i innych.
Jestem fanką czasu spędzanego z dzieckiem wśród natury. Dla mnie las, góry, morze, jezioro to atrakcje, mikroklimat, ciekawa czasoprzestrzeń z minikosmosem. Aby mieć siłę na poznawanie tych cudów trzeba się wyspać i nabrać sił. Ruszamy wcześnie, oczywiście nie skoro świt, bo przecież urlop też ma swoje prawa. Gdy tylko najchłodniejszą rosę słońce rozgrzeje, tak że zaczyna parować, ruszamy na szlak. W plecaku rzeczy na przebranie, mały posiłek, coś do picia, mała zabawka (wyścigi aut na Rusinowej Polanie, czy Sokolicy obowiązkowe). Pamiętając motto cioci Asi - „Każdy ma swoje K2” już przed wyjazdem wyznaczamy kilka tras, jako opcji do wyboru w zależności od naszych sił, pogody i ochoty na wspinaczkę, spacer, czy przygody danego dnia. Mapa w dłoni i wymarsz. Jeśli idziecie z niedużym dzieckiem (u nas trwało to do 15 kg), przydaje się chusta (nosideł nie próbowałam – podzielcie się opiniami jeśli macie doświadczenie!). Kiedyś wyruszyłam z 2latkiem w Kotlinę Kłodzką. Celem był plac zabaw, doszliśmy do Jaskini Niedźwiedziej, trasa 11km, chusty brak, torba na ramie posłużyła jako nosidło. Można? Można. Ale po co dostarczać sobie więcej „atrakcji”. Jeśli możecie – przygotujcie się wcześniej! Jeśli maluch jest ruchliwy i wchodzicie na skałki (np. Sokolica, Nosal, niebieski szlak z Kasprowego), polecam nawet kawałek liny, aby przewiązać dziecko do siebie. Poza tym – koniecznie pamiętajcie o butach – dziecięce trekingi są niesamowite – zniosą chyba o więcej niż te dla dorosłych :) A Wy, jakie góry z dzieckiem polecacie?

Hanna Semkło

ps. Przy pierwszych próbach korzystałam z „Tatry z dzieckiem”, przewodnik Wydawnictwa „Bezdroża”.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Emocje jak sen.

Obraz
Pamiętasz każdy swój sen?  Czy wiesz, że śnisz co noc? Faktycznie jest tak, że sen, w tej najbardziej interesującej fazie REM, przychodzi wcale nie na tak długo. Fazy snu przechodzą falami jedna po drugiej. Więc śpimy całą noc, a nasz mózg odpoczywa najbardziej tylko przez określony czas. Z emocjami może być bardzo podobnie , oczywiście nie tak samo, ale bardzo podobnie... Jeśli skupimy się na innych rzeczach, nie odnotujemy tego, co czujemy. Jak niewyspani szukając włącznika do ekspresu, aby wypić poranną kawę, idziemy do kuchni i po drodze zapominamy o tym, że przed chwilą byliśmy w zupełnie innym świecie.  A chodzi właśnie o to, by nie być półprzytomnym, a myśleć jasno  i dostrzegać, co dzieje się wokół, ale także wewnątrz nas. Może być też tak - cały dzień czekamy na jakieś wielkie radosne momenty,  a tak naprawdę odczuwamy wiele ciekawych, ważnych emocji poza radością, miłością i szczęściem. Nie musimy nazywać ich - dobre i złe. Wszystkie są ważne. Przychodzą z jaki
Czytaj więcej

Samoregulacja – z czym to się je?

Obraz
Kompetencje emocjonalne są bardzo ważne w życiu, nie tylko w społeczeństwie, ale w życiu z samym sobą. Może je porównać do uprawy roślin. Jeśli pozostawimy kwiat samemu sobie, to pewnie będzie on rósł, ale dziko i nie tak bujnie, jak mógłby, gdybyśmy włożyli serce w jego pielęgnację. Podlewając naszą roślinkę, obserwując czy nie pasożytują na niej szkodniki, czy ma wystarczająco dużą doniczkę, aby korzenie mogły się prawidłowo rozwinąć dbamy o to, aby wykorzystała swój potencjał rozwojowy.   Dokładnie tak samo jest z kompetencjami społecznymi. Każdy z nas ma potencjał swojego rozwoju, inaczej niż przy roślinach jest on raczej dla nas po trosze tajemnicą. Dlatego właśnie ważne jest, aby dokładnie pielęgnować nasze wnętrze i umiejętności, abyśmy wolni od pasożytniczych myśli czy zachowań mogli wzrastać. W zeszłym tygodniu pisałam o samoświadomości. Jest to pierwszy poziom, wstęp do dzisiejszego tematu, czyli SAMOREGULACJI. W ogólnym ujęciu termin ten określa panowanie nad
Czytaj więcej

Emocje rozwijają się razem z dziećmi.

Obraz
Emocje rozwijają się razem z dziećmi. Od urodzenia rośniemy, ale też wzrastamy. Postępy widać we wszystkich sferach – społecznej – gdy dziecko zaczyna dostrzegać inne osoby, rozróżniać je, przechodzić fazy fascynacji, strachu, niezależności, buntu, poznawczej – gdy rozwój motoryczny pozwala na poznawanie coraz odleglejszych zakamarków, chodzenie, bieganie, rozwój zmysłów, ich integracja, tempo przetwarzania i umiejętność zapamiętywania oraz przyswajania nowych umiejętności. Wszystkiemu temu towarzyszą emocje! One są wszędzie! Kiedyś wnioski z badań mówiły, że dzieci własnych emocji nie mają, jednak już od 40 lat jednak wiemy, że od narodzin dzieci czują i wyrażają podstawowe emocje, jak zaciekawienie, radość, wstręt, niepokój. Pytaniem pozostaje jak szybko my dorośli nauczymy się te emocje odczytywać, uczyć dzieci samoświadomości, wspierać w samoregulacji i samokontroli (patrz „Self – Reg” S.Shankera).  Jak to robić? O tym w innym artykule i przy innej okazji. Aby do
Czytaj więcej