Epidemia i związek

W czasach sytuacji epidemicznej, która nas dotyka pojawia się wiele ważnych wyzwań, które zostają przed nami postawione. Zapewne jesteście na bieżąco z zaleceniami różnych służb i Rządu, doniesieniami z różnych stron świata. Pewnie dotykają was niepokoje na temat naszej przyszłości zarówno finansowej, jak i funkcjonalnej. Dlatego chciałabym się skupić na czymś innym.
Na wyzwaniu, które wydaje się mniej istotne w kontekście ochrony zdrowia, ale dotykające nas już teraz i to bardzo dotkliwie.

Wiele z nas pracuje zdalnie, co dla większości jest nowym doświadczeniem, szczególnie w tak długim wymiarze. Jak już pisałam wcześniej – spodziewamy się wzmożonej ilości rozwodów bazując na doniesieniach z Chin – dlaczego tak się dzieje? W UK prawnicy obserwują jeden dzień w roku, kiedy bardzo drastycznie wzrasta liczba złożonych pozwów – jest to podobno pierwszy poniedziałek po Nowym Roku. Często wraz ze styczniem pojawia nam się siła, aby wyjść z niezdrowej dla siebie relacji, ale dotyka to również par, które, obiektywnie patrząc, funkcjonują prawidłowo. Może to się wydawać zaskakujące, przecież wyczekujemy dni wolnych, aby spędzić w końcu ze sobą więcej czasu, bo najzwyczajniej w świecie za sobą tęsknimy. 



Niestety, często tęsknimy za naszym wyobrażeniem emocji, których będziemy doświadczać i czujemy zawód, gdy nie są one takie, jak w marzeniach. Możemy sporządzić długą listę powodów
z wyidealizowanymi obrazami popkultury na czele, ale nie taki jest cel mojej wiadomości do was. Na analizę trzeba byłoby poświęcić wiele więcej miejsca.



Jeśli jesteś jedną z tych osób, dla której izolacja z partnerem/ partnerką jest nie do zniesienia zachęcam, aby przyjrzeć się, co kryje się głębiej. Zadaj sobie kilka poniższych pytań, postaraj się odpowiedzieć na nie szczerze. Odpowiedzi możesz zapisać i wrócić do nich po kilku dniach, gdy nastrój się zmieni i wtedy ocenić je, czy na pewno są zasadne.
  1. Jak się teraz czuję?
  2.  Dlaczego się tak czuję?
  3. Co mogę zrobić, żeby to zmienić? Jakie mam alternatywy, jeśli nie mogę tego zmienić?
  4. Co czuję do mojego partnera / partnerki? 
  5. Jakie wspomnienia i myśli na jego / jej temat pojawiają mi się jako pierwsze?
  6. Co robi mój partner/partnerka, że czuję się w ten sposób?
  7. Dlaczego jego zachowania tak na mnie działają? Co, moim zdaniem, mówią o jego / jej stosunku do mnie?
  8. Jak chciałabym / chciałbym, aby wyglądał mój / nasz idealny dzień?
  9. Jak chciałabym / chciałbym, aby wyglądał mój zwykły dzień?
  10. Czego oczekuję od partnera / partnerki? ( zrób listę wszystkiego, co ci przyjdzie do głowy,
    a potem zastanów się, czy te oczekiwania są możliwe do spełnienia)
  11. Czego partner / partnerka ode mnie oczekuje? I dlaczego?
  12. Jak wygląda nasza intymność?
  13. Jak emocjonalnie blisko czuję się ze swoim partnerem / partnerką? I dlaczego?

Jednym z kamieni milowych w rozwoju każdego człowieka jest zmiana, ale nie, nie mam
na myśli
od razu zmiany partnera J Chodzi o to, że każdy z nas się rozwija, dorasta (tak w każdym wieku)
i zmienia się. Nie mając czasu dla siebie na co dzień możliwe, że nagle stajemy twarzą w twarz
z nieznajomym, co często jest przeżyciem wywołującym strach, ale niech wywołuje też ekscytację.



Zachęcam do rozmowy, do szukania kompromisów we wspólnym spędzaniu czasu, do odłożenia telefonów, tabletów, komputerów i Netflixa i popatrzenia sobie w oczy.

Najczęściej tęsknimy za ekscytacją, której doświadczaliśmy na początku związku, jednocześnie
nie starając się jej odzyskać mając już kilka lat stażowych na karku.



Czasem potrzebna jest terapia, ponieważ trudno jest samodzielnie zacząć temat i otworzyć się przed sobą, bo przecież powinniśmy znać się już na wylot. Niestety, a może i wspaniale, nawet jeśli znamy się tak doskonale pozostaje wiele aspektów naszych partnerów i partnerek, które będą dla nas nowe, czasem możemy tej nowości poszukać razem. Jak mówi frazes: związek to praca
do końca życia. Ale nie musi być to łupanie kilofem kamieni, możemy sprawić, żeby była to ekscytująca przygoda. 

I tego wam życzę!


Dla ciekawych - kryzysy w życiu człowieka: etapy rozwoju człowieka wg Eriksona


mgr Agnieszka Wiśniewska - psycholog 

Żródła danych: 

źródła obrazów: pixabay.com

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Emocje jak sen.

Obraz
Pamiętasz każdy swój sen?  Czy wiesz, że śnisz co noc? Faktycznie jest tak, że sen, w tej najbardziej interesującej fazie REM, przychodzi wcale nie na tak długo. Fazy snu przechodzą falami jedna po drugiej. Więc śpimy całą noc, a nasz mózg odpoczywa najbardziej tylko przez określony czas. Z emocjami może być bardzo podobnie , oczywiście nie tak samo, ale bardzo podobnie... Jeśli skupimy się na innych rzeczach, nie odnotujemy tego, co czujemy. Jak niewyspani szukając włącznika do ekspresu, aby wypić poranną kawę, idziemy do kuchni i po drodze zapominamy o tym, że przed chwilą byliśmy w zupełnie innym świecie.  A chodzi właśnie o to, by nie być półprzytomnym, a myśleć jasno  i dostrzegać, co dzieje się wokół, ale także wewnątrz nas. Może być też tak - cały dzień czekamy na jakieś wielkie radosne momenty,  a tak naprawdę odczuwamy wiele ciekawych, ważnych emocji poza radością, miłością i szczęściem. Nie musimy nazywać ich - dobre i złe. Wszystkie są ważne. Przychodzą z jaki
Czytaj więcej

Samoregulacja – z czym to się je?

Obraz
Kompetencje emocjonalne są bardzo ważne w życiu, nie tylko w społeczeństwie, ale w życiu z samym sobą. Może je porównać do uprawy roślin. Jeśli pozostawimy kwiat samemu sobie, to pewnie będzie on rósł, ale dziko i nie tak bujnie, jak mógłby, gdybyśmy włożyli serce w jego pielęgnację. Podlewając naszą roślinkę, obserwując czy nie pasożytują na niej szkodniki, czy ma wystarczająco dużą doniczkę, aby korzenie mogły się prawidłowo rozwinąć dbamy o to, aby wykorzystała swój potencjał rozwojowy.   Dokładnie tak samo jest z kompetencjami społecznymi. Każdy z nas ma potencjał swojego rozwoju, inaczej niż przy roślinach jest on raczej dla nas po trosze tajemnicą. Dlatego właśnie ważne jest, aby dokładnie pielęgnować nasze wnętrze i umiejętności, abyśmy wolni od pasożytniczych myśli czy zachowań mogli wzrastać. W zeszłym tygodniu pisałam o samoświadomości. Jest to pierwszy poziom, wstęp do dzisiejszego tematu, czyli SAMOREGULACJI. W ogólnym ujęciu termin ten określa panowanie nad
Czytaj więcej

Emocje rozwijają się razem z dziećmi.

Obraz
Emocje rozwijają się razem z dziećmi. Od urodzenia rośniemy, ale też wzrastamy. Postępy widać we wszystkich sferach – społecznej – gdy dziecko zaczyna dostrzegać inne osoby, rozróżniać je, przechodzić fazy fascynacji, strachu, niezależności, buntu, poznawczej – gdy rozwój motoryczny pozwala na poznawanie coraz odleglejszych zakamarków, chodzenie, bieganie, rozwój zmysłów, ich integracja, tempo przetwarzania i umiejętność zapamiętywania oraz przyswajania nowych umiejętności. Wszystkiemu temu towarzyszą emocje! One są wszędzie! Kiedyś wnioski z badań mówiły, że dzieci własnych emocji nie mają, jednak już od 40 lat jednak wiemy, że od narodzin dzieci czują i wyrażają podstawowe emocje, jak zaciekawienie, radość, wstręt, niepokój. Pytaniem pozostaje jak szybko my dorośli nauczymy się te emocje odczytywać, uczyć dzieci samoświadomości, wspierać w samoregulacji i samokontroli (patrz „Self – Reg” S.Shankera).  Jak to robić? O tym w innym artykule i przy innej okazji. Aby do
Czytaj więcej